به گزارش خبرگزاری حوزه، آدم ها گاهی برای نیل به هدف و مقصودی که مدنظرشان است، راه و مسیری را انتخاب می کنند که اتفاقاً نتیجه عکس می دهد و بیش از پیش آن ها را از هدف اصلی شان دور می سازد و این در حالی است که غالباً هم متوجه نیستند که هر چه بیشتر از این راه می روند از مقصد و مقصود خویش، دورتر می شوند.

این یک اصل مسلم است؛ کسی که برای رسیدن به مقصد، راه را اشتباهی برود، هیچ گاه به مقصد و مقصود نخواهد رسید، همچون ماجرای بسیاری از افراد جامعه ما که با پرداخت هزینه های گزاف مادی، خیال می کنند آرامش حقیقی را به دست می آورند و حال آن که تقلای بیش از حد در مسایل دنیوی و زیرپاگذاشتن بسیاری از حدود و ضوابط در این خصوص، آن ها را به سمت نگرانی و تشویش و اضطراب بیش از پیش سوق می دهد تا آرامشی که فطرتاً در جستجویِ آن هستند.

از این منظر به اعتقاد راقم این سطور، گاهی باید در اتوبان زندگی، دوربرگردانی پیدا کرده و به سوی مقصد آرامش تغییر مسیر بدهیم؛ این تغییر مسیر البته قبل از هر چیز نیازمند درک و شناخت درست از هدف اصلی زندگی و در مرتبه بعد، شجاعت در قبول اشتباهات است و این که به ویژه همیشه بکوشیم افکاری مثبت و سازنده را در ذهن خود بپرورانیم و در وادی افسردگی و بلاتکلیفی مُدام باقی نمانیم.

در اینجا لازم است متذکر شویم منظور و مُراد از آرامش، آن آرامشی است که آدمی آن را به طور دائم و پیوسته و به صورت پایدار در وجود و در زندگی اش احساس می‌کند.

از این حیث، انسان‌هایی که به آرامش حقیقی می‌رسند، درک و بینشی عمیق و پاک نسبت به زندگی و محیط پیرامون خود پیدا می‌کنند، ضمن آن که آنان همواره افکاری مثبت و سازنده را در ذهن خود می‌پرورانند.

از سویی دیگر، این افراد هیچ‌گاه پس از رسیدن به چنین آرامشی در زندگی خود احساس خلأ نکرده و دچار پریشانی و مشکلات روحی و روانی هم نمی‌شوند؛ چنین افرادی آرامش حقیقی را با پرداخت هزینه‌های گزاف مادی کسب نمی کنند، بلکه برعکس، بدون پرداختن هزینه خاصی به آرامشی پایدار و حقیقی دست می یابند که بی شک نخستین الزام و بایسته اش، قدم گذاشتن در جاده ی معنویت و ارتباط هر چه بیشتر با خالق متعال و توسل به اولیای الهی است.

در این بین، چه بسا در آغاز، ورود به عرصه معنویت و دین مداری برای آن طیف از افرادی که سال‌ها خود را در جهان مادیات زندانی کرده‌اند، سخت هم باشد، اما چنانچه ما حقیقتاً به دنبال دست یافتن به آرامش حقیقی باشیم، می بایست همه سختی‌ها و موانع موجود در این راه را با موفقیت طی کنیم و البته بدانیم که در این راه اگر خود را مجهز به سلاح تقوا و ایمان نماییم، در این صورت پروردگار عالم، بهترین حامی و یاری رسان ما خواهد بود.

نکته حائز اهمیت در این باره هم آن که سرمایه ی انسان‌ها برای طیِ طریق در جاده ی معنویت، برخورداری از دلی آگاه و ضمیری هوشیار و امیدوار به فضل الهی است و این که قلب و روح خود را به تدریج از گناهان و معاصی دور بدارند و دست کم در این زمینه همه سعی و تلاش خویش را به انجام دهند.

در این میان بی تردید، ماه مبارک رمضان بهترین و عزیزترین فرصت خداوند برای بندگانی است که در پیِ چنین آرامشی هستند، چه آن که در این ماه که به تعبیر پیامبر اکرم(ص)، آغازش رحمت، میانه‌اش مغفرت و پایانش آزادی و رهایی از آتش جهنم است و درهای آسمان در اولین شب آن گشوده می‌شود و تا آخرین شب نیز بسته نخواهد شد، بهترین زمینه و شرایط مهیاست که آدمی برخلاف روال جاری در ماه های دیگر، تا حدودی از مادیات و تعلقات دست و پاگیر رها شده و در ضیافت زیبای پروردگارش، متنعم از سفره بی کران معنویت گردد.

از همین روست که حضرت ختمی مرتبت محمد مصطفی (ص) فرمود: "اگر بنده می‌دانست ماه رمضان چیست [و چه برکتی در آن وجود دارد [دوست می‌داشت که تمام سال، ماه رمضان باشد. "

سید محمد مهدی موسوی